Esperanto, tiu estu via nomo

Amikoj estas kiel libroj.

LETERO PRI JESUO

Letero al la roma imperiestro Tiberio Cezaro, kiu regis de 14 ĝis 37, pri Jesuo Kristo, kiu en tiu tempo plenumis sian mision en Judujo.

De Publio Lentulus en Judujo al la Roma Cezaro:

Ni eksciis, ho Cezaro, ke vi deziras informon pri la temo, kiun mi ĉi tie pritraktas.
Ekzistas ĉi tie viro nomata Jesuo Kristo, kiun la popolo nomas profeto kaj liaj disĉiploj asertas, ke li estas la Filo de Dio, Kreinto de la Ĉielo kaj la Tero.
Efektive, ho Cezaro, ĉiutage venas al mi sciigoj pri la mirindaĵoj de tiu Kristo. Por al vi raporti malmultevorte, li revivigas la mortintojn, resanigas la malsanulojn kaj surprizas la tutan Jerusalemon.
Bela kaj impona aspekto, li estas majesta persono, kiun ĉiuj nekontraŭstareble amas. Lia fizionomio de nekomparebla beleco montras samtempe mildecon kaj tian dignon, ke rigardante lin ĉiu sentas samtempe por lia amon kaj timon.


Lia hararo ĝis la oreloj estas de la koloro de la naturaj spikoj kaj de tie ĝis la ŝultroj estas helblonda tre brila. Ĝi dupartiĝas sur la verto per strio laŭ la uzado de la nazaretanoj. La barbo, de la sama koloro de la hararo, ne estas tre larĝa kaj ankaŭ dividita en la mezo. Lia rigardo estas penetrema kaj serena; liaj pupiloj ŝajnas radioj de la Suno. Neniu povas fikse rigardi lian disradiantan vizaĝon.
Li estas la plej bela viro, kiun oni povas al si imagi kaj tre simila al sia patrino, la plej bela virino ĝis nun aperinta sur la Tero.
Li neniam estis vidita ridetanta, sed plurajn fojojn oni vidis lin ploranta. Liaj manoj kaj brakoj estas de granda beleco. Li estas amiko de ĉiuj kaj montriĝas ĝoja.
Kiam li riproĉas, li terurigas. Kiam li admonas, li ploras. Ĉiuj trovas lian konversacion tre agrabla kaj alloga.
Malofte oni vidas lin publike kaj kiam li aperas estas ĉiam kun granda modesteco.
Se Via Moŝto, ho Cezaro, deziras lin vidi, sciiguĉi tion al mi, kaj mi tuj lin sendos al vi. Li neniam studis, sed li mastras ĉiujn sciencojn. Li iras sen ĉapelo kaj preskaŭ nudpieda.
Multaj homoj lin vidante de malproksime mokas lin, sed kiam li alproksimiĝas kaj estas antaŭ ili, tiam ili tremas kaj lin admiras.
La hebreoj diras, ke ili neniam vidis homon similan al li, nek saĝecon kiel lia. Ili neniam aŭdis konsilojn similajn nek doktrinon tiel superbelan, kiel instruas tiu Kristo.
Multaj judoj lin konsideras Dia kaj kredas al li. Ankaŭ multaj lin akuzas al mi, dirante, ho Cezaro, ke li estas kontraŭ via Majesteco, ĉar li instruas, ke regantoj kaj regatoj estas ĉiuj egalaj antaŭ Dio.
Mi estas turmentata de tiuj hebreoj, kiuj volas konvinki min, ke li estas malutila al ni. Sed tiuj, kiuj konas lin kaj de li neniam faris malbonon al iu ajn, kaj, kontraŭe, faras ĉiujn penojn por feliĉigi la tutan homaron.
Mi estas preta, oh Cezaro, obei vin kaj plenumi viajn ordonojn.


El la libro Antaŭ du Mil Jaroj - espírito Emmanuel, psicografio de F. C. Xavier.
Elportugaligis - L.C. Porto Carreiro Neto

LIMOJ

 (V. DEVJATNIN)

  

Ne diru “ne”, se vi ne estas certa

Pri io, kio povas esti vera;

Eraras ofte homo, eĉ tre esperta,

En juĝo de plej simpla fakto tera.

Okuloj havas limon pri distanco,

Kaj cerbo trafas tian saman baron;

Ideoj valsas en freneza danco,

En pen’ kompreni tian mondan maron.

Jam komencante de la propra “mem”,

Diskutas homoj, kio estas ĝi,

Ĝi fundamenta estus la problem’,

Sed temo plaĉa por galimati’...

Esploru homo ĉie la Naturon,

Sed nur humile, saĝe, ne fiere;

Li vidos tiam jam disfali muron,

Ekpaŝos firme sur la voj’ libere.

Li konvinkiĝu, ke pli alta celo,

Ol kiajn havas Ter’, atendas lin;

Li vidos tie, kio estas Belo,

Belecon trovos de la Viv’ en fin’!

LA ASTERIOJ

Fernando J G Marinho

Kelkaj rakontoj estas indaj je senlima ripetado. Jen unu el tiaj- pri knabo, kiu emis antaŭsavi asteriojn:
Poeto senzorge promenadis sursable, tra bela kaj dezerta plaĝo. Neatendite, li ekvidas knabon kaŭranta. Ĉirkaŭe, centoj da asterioj - pro la malaltiĝo de la tajdo - kuŝas sub la sunradioj. Demandita de la poeto, pri tio, kion li faras, la knabo klarigas, ke li estas remetanta ĉiun asterion en la maron, antaŭ ol la suno ilin detruos.
- Sed, junulo mia - diras la poeto - estas tiom da asterioj, ke tiu via klopodo ne okazigos eĉ la minimuman diferencon.
- Jes, tion mi scias. Tamen, por tiuj, kiujn mi antaŭsavas estas granda diferenco- respondas la knabo, sen interrompi sian laboron.
Pripensante tion pluiras la poeto. La sekvantan tagon, li denove renkontas la junulon en la sama situacio. Sen vortigi eĉ penson, krom la afabla esprimo "bonan tagon", li kaŭriĝas kaj ekpartoprenas tiun taskon, antaŭe taksitan de li kiel senutila.
Kiam mi rimarkas la klopodojn faratajn de kelkaj el niaj samideanoj por disvastigi esperanton, tuj venas al mia kapo la memoro pri tiu rakonto. Kiel oftege ili aŭdas komentojn similajn al tiuj de la poeto! : "- Sed, viaj klopodoj ne faros eĉ etan diferencon! Jam estas internacia lingvo fariĝanta deviga pro ekonomiaj kialoj. Batali kontraŭ tio estas senefike."
Tiam, mi dirus: "- Sed, por tiuj, kiuj lernis Esperanton, la diferenco montriĝis grandega! Ili forlasis la terenon de la hipotezoj kaj konstatis, per praktikado, la taŭgecon de neŭtrala lingvo internacia. Ili eksentis sin pli utilaj al la socio, agante kiel pioniroj konstruantaj pli bonan mondon.
"LA KLOPODOJ POSTULTAJ DE ĈIU HOMO , KIU VOLAS SINDEDIĈI AL LA LERNADO DE ESPERANTO ESTAS TIEL MALGRANDAJ, KAJ LA REZULTOJ TIEL GRANDAJ, KE NENIU RAJTAS RIFUZI LERNI ĜIN. ( Leon Tolstoj) "

(La portugallingva originalo estas publikigita en ĵurnalo "Diário de Itabuna", de la 7a de Septembro 1994, el la urbo Itabuna-BA,Brazilo)

KNABO TINITA


TINITA ESTAS JUNA NAJBARO MIA.

LI TRE ŜATAS PROMENI KAJ FARIĜAS FELIĈA KIAM LIAJ GEPATROJ DECIDAS VOJAĜI.

LA GRANDA REVO DE TINITA ESTAS KONI ALIAJN LANDOJN.

FOJE, DUM TRANKVILA DORMETO, LI SONĜIS PRI SI MEM ĈE SIA FIANĈINO KAJ SIA PATRO.

EN TIU MOMENTO, LI ESTAS ĈARMA KNABO KIU LOĜAS EN ALIA PLANEDO.

VESPERE, LI AKVUMAS LA PLANTETOJN.

NOKTE, LI ADMIRAS LA STELOJN SUR LA ĈIELO.

IAM LI ESTIS FLUGKUNPORTITA DE ROTO DA BIRDOJ.

LI FLUGIS... FLUGIS... FLUGIS...

LI ESTIS TRE FELIĈA.

LI ESTAS LA ETA PRINCO...

LA DOLĈA KAJ BELA FIANĈINO, SOPIRANTE, ATENDIS LIAN ALVENON.

SUBITE IO TERURA OKAZAS: LA REĜO, PATRO DE LIA FIANĈINO, APERAS, KAJ LI ESTAS FURIOZA!

FELIĈE TINITA VEKIĜIS!

Verkis Liette Lêla - (Junio 2004)
Reviziis: Célio Freitas Martins

La Elektita de Dio

(Rakonteto)

Abu Ben Adhem (vivu lia tribo) vekiĝis dum la nokto, post trankvila dormo, kaj en la lunlumo kiu plenigis lian dormoĉambron vidis anĝelon, kiu estas kvazaŭ blanka lilio kaj skribas sur oran libron. Ben Adhem, kiun la granda paco igis netimema, diris al la aperaĵo.

-         Kion vi skribas?

La anĝelo levis la kapon, kaj kun rigardo el dolĉa kompato respondis:

-         La nomojn de tiuj, kiuj amas Dion.

Ĉu mia nomo estas inter ili? – demandis Bem Adhem kun trankvila sereneco.

-          Ne, ĝi ne estas – rediris la anĝelo.

Ben Adhem malaltigis la voĉon, kaj ankoraŭ animita, diris al li:

-  Do mi petas al vi, ke enmetu mian nomon en la liston de tiuj, kiuj amas siajn similulojn.

La anĝelo skribis kaj malaperis.

En la sekvinta nokto li revenis en granda lumo, kaj montris al li la nomojn de tiuj, kiujn la amo de Dio elektis, kaj – jen! – tiu de Ben Adhem okupis la unuan lokon.

Make a Smilebox postcard

DU BUFOJ –

( HUBERTO ROHDEN - Libro: De animo al animo )

Vivadis bufo --- sur fundo de puto.
Tie ĝi naskiĝis, tie ĝi vivadis, el tie neniam ĝi eliris --- kaj tie ĝi atentadis la morton.
Ĝia horizonto estis larĝa je unu metro kaj duono --- la diametro de la puto.
La profundaĵo de ĝia vivo estis je tri spanoj --- kiel la akvoj de la puto.
Trans la rando de la puto --- nenio pli ekzistis laŭ ĝi . . .
Iam falis sur la fundon de la puto --- bufo veninta de aliaj regiono . . .
Ĝi venis de malproksime, de tre malproksime --- de la plaĝoj de la maro . . .
Kun sekreta kolereto la unua vidis sian porvivan spacon invadita de la dua.
Sed, ĉar la dua estis pli forta, decidis la unua ne kontraŭbatali ĝin --- kaj limigi sian sintenon je pasiva defendo . . .
Post tritaga silento de ambaŭ komenciĝis inter la du batrakoj la sekvanta dialogo:
--- De kie vi venas, fremda invadinto ?
--- De la plaĝoj de la maro, nekonata ermito.
--- Kio estas la maro ?
--- La maro ? . . . la maro estas granda ebenaĵo de akvo.
--- Ĉu tiel granda, kiel ĉi tiu ŝtono sur kiu restadas miaj ĝentilaj kruroj ?
--- Multe pli granda.
--- Tiel granda, kiel ĉi tiu akvo, kiu reflektas mian sveltan korpon ?
--- Pli granda, tre multe pli granda.
--- Ĉu tiel granda, kiel ĉi tiu puto, mia adorata loĝejo ?
--- Miloble pli granda. Miloj da ĉi tiu putoj estas enhaveblaj en la maro, kiun mi vidis. La maro estas tiel granda, ke ĝi ĉiam komenciĝas tie, kie ĝi finiĝas. Ĝi estas tiel granda, ke la tuta ĉielo estas entenebla en ĝi, kaj ankoraŭ restas maro. Ĉiuj bufoj de la mondo, saltantaj la tutan vivon, ne atingus la transan bordon --- tiel granda estas la maro, sur kies bordo mi naskiĝis kaj vivadis.

--- Foriru de tie ĉi, mensoganto ! --- ekkriis la batrako de la puto. --- Puto pli granda ol ĉi tiu ne povas ekzisti ! pli multe da akvo ol tiu ĉi, vi mensogas ! . . .
De tiam batale vivadis la du bufoj sur la fundo de l’ puto.
Ne rakontas la historio,ĉu iu el ili, superbufo, venkis la alian en tiu besta batalo...
Kaj ĝi ne diras, ĉu unu el ili, genia batrako, konvinkis la alian pri la vereco de siaj ideoj . . .

Oni diras, ke de tiu tempo vivas sur la mondo estuloj, kiuj kredas nur al si mem . . .
Estuloj sciantaj ĉion, kion la aliaj ne scias . . .
Estuloj, kiuj alnomas frenezaj tiujn, kiuj jesas aferojn de ili ne komprenatajn . . .
Estuloj tiel vaste sciantaj, ke ili konsideras malhonoron lerni . . .
Ne parolu, amiko, pri maro --- al kiu maron neniam vidis !
Lasu vivi en la puto tiun --- kiu en la puto naskiĝis !
Horizonto je unu metro kaj duono larĝa, akvo je tri spanoj funda, ŝtono je duonspano ronda --- kion pli volas batrako de puto ?
Lasu al malsaĝulo lian feliĉan malsaĝon !
Ne parolu pri maro al tiu, kiu naskiĝis por nura puto !
Kun kiu vi festas, tia vi estas ! . . .

RIDI

1. Montri subitan gajecon per karakteriza streĉo de la buŝo kaj faltiĝo de la vizaĝo, ofte akompanataj de ĝoja voĉbruo:

Mi tiom ridis, ke la ventro jam doloras.

Plej bone ridas, kiu laste ridas.

Rido matene - ploro vespere.

Ploranton ni evitas, ridanton ni imitas.

Ni ridegis pri la ŝercoj de komikisto - ili tre ridigas homojn.

2. Montri agrablan, feliĉan aŭ bonvenigan aspekton:

Antaŭ niaj okuloj aperis ridanta pejzaĝo.

Bone tiu sidas, al kiu la sorto ridas.

Bela mateno ridetas al ni.

Sur ŝia vizaĝo mi ekvidis rideton.

3. Moke esprimi sian malŝaton:

Li ridis, kiam mi malsukcesis.

Ridas blindulo pri lamulo.

Sen povo kolero estas ridinda afero.

Ĉu tiuj aĉuloj denove vin mokridis?!