FIDO KAJ KARITATO



Vojaĝanto trapasadis malproksiman landon, kaj venis ĉe la bordo de granda lago, kiun li nepre devis trairi.
Barkisto sin proponis transporti lin sur la transan bordon. La boato vais du remilojn. Sur la unua estis gravurita la vorto FIDO, kaj sur la dua KARITATO.
La vojaĝanto demandis al li la motivon de tiuj du nomoj, kiujn li gravuris sur la remilojn. La barkisto prenis la remilon Fido kaj per ĝi remis forte. La barko ronde iris kaj ne eliris el la sama loko. Li prenis la remilon Karitato kaj same remis forte. Jen denove la barko ĉirkaŭiris en contra acusan direkton, sed ne auntaŭen.
Fine la barkisto prenis la du remilojn kaj per ili remis samtempe. La barko rapide iris antaŭen ĝis ĝi atingis la alian bordon de la lago.
Kaj la barkisto diris al vojaĝanto:
“Ĉi tiu kajo nomiĝas SAVO. Estas bezone, ke la Fido estu helpata de la Karitato, por ke ni atingu ĝin.”

(Malba Tahan)

KAFO POR VIVI



Grupo da eksstudentoj ,bone sukcesintaj en siaj karieroj kunvenis por viziti sian malnovan profesoron.
La babilado tuj devojiĝis al plendoj pri streso dum laboro kaj vivo.
Celante doni kafon al la vizitantoj, la profesoro iris al la kuirejo.
Li revenis kun granda kafkruĉo kaj sortimento da tasoj el porcelano, plasto, vitro; kelkaj havantaj simplan ,dum aliaj multekostan kaj delikatan aspekton. Tiam li invitis la ĉeestantojn ekpreni la ĵus preparitan kafon.
Post kiam ĉiu eksstudento elektis sian tason, la profesoro diris:
_Ĉu vi rimarkis, ke ĉiuj belaspektaj kaj multekostaj tasoj estis elektitaj, sed neniu el la simplaj kaj malmultekostaj tiel estis?
Malgraŭ ke oni konsideras normala la deziron havigi al si la plej grandan bonon, el tio fontas viaj problemoj rilataj al streĉiteco..
Kion vi ĉiuj volis estis la kafon , ne la tason, sed konscie elektis la plej bonajn, kaj nun ekzamenas la tasojn de la aliaj.
Nu, se la vivo estas la kafo, do la mono,
la oficoj kaj socia statuso estas la tasoj. Tiuj lastaj estas nur la iloj, kiuj ebligas la subtenon kaj daŭron de la vivo.
Kelkfoje, pro troa koncentriĝo sur la tason, oni preterlasas la ĝuadon de la kafo, kiun ĝi entenas.
Ne permesu, ke la tasoj kontrolu vin. Anstataŭ tio, frandu la kafon.

Aŭtoro de la teksto: nekonata
Elportugaligis:Fernando J G Marinho

LA MISIO DE INSTRUISTINO

Teksto de Dom José Gaspar

El ĉiuj artoj, instruado estas, sendube, unu el la plej admirindaj.
Ĝi floris dum tiuj gravaj jarcentoj de Mezepoko, kiam koncernis la monaĥojn la glora tasko kopii kodeksojn.
Tuj post la kanonikaj horoj, la monaĥoj dividis sin en du grupoj .
Kelkaj foriradis al la kampoj, kaj aliaj al la “ scriptorium”(skribejo), ĉar la klostra leĝaro ne akceptis aliajn alternativojn : plugilo aŭ plumo.
“Paginam pingat digito que terram non proscindit arato".
(“Kiel skribado ne povas malhavi literon , tiel la grundo ne povas malhavi plugilon”)
La “scriptorium” estis vasta volba ĉambro kun longaj kaj ĉarmaj ogivoj, kiuj daŭre sorbadis la balzaman aeron fontantan el la monaĥeja arbaro.
Tie la religiuloj, apartigitaj laŭ du klasoj, silente laboradis por la estonteco.
Koncernis la kodekso-skribistojn, aŭ kopiistojn, la metio transkribi la malnovajn kodeksojn, ĉiam lasante blankan spacon por la ĉeflitero de ĉiu ĉapitro, ĉar koncernis la miniaturistojn desegni kaj ornami tiun literon.
Kian mirindan laboron faris la monaĥa artisto!
Klinita super la desegnotablo, dum pluraj horoj, senĉese rigardanta la pergamenon, li laboris por desegni, sur tre malgranda spaco responda al la limoj de uma sola litero, sian grandan inspiron.
Li akcentis tonojn,faris konturojn, alĝustigis liniojn, kaj je la fino, tiu litero ja sinprezentis kiel arta juvelo.
Sur malgranda spaco li pentris pejzaĝon, personon , historian scenon, preskaŭ ĉiam la resumon de la tuta ĉapitro kopiita de kodeksoskribisto.
Estimataj Instruistinoj!
Via laboro devas esti kia tiu de miniaturistoj.
La infano, kiu oni konfidas al vi, laŭ aĝo kaj animo , estas kvazaŭ litero, la ĉeflitero de tiu granda blanka kodekso skribota, nome, la vivo de homo.
Ĝuste tie, sur tiu malgranda homa litero, faru la laboron de artisto, ne de salajrocelaj uloj.
Desegnu, sur tiu senpeka koro, belegan bildon, kun ĉiuj nepraj linioj, kiuj forĝas noblulojn , kaj kun ĉiuj koloroj de la kristanaj sentoj, kiuj karakterizas la grandajn animojn.
Faru, ke la infanoj estiĝu malgrandaj homoj por ke, kiam ili fariĝos homoj, ne estiĝu infanoj grandaj.

Elportugaligis:Fernando J G Marinho